W śnie gdy popadam w histeryczny płacz,
pełen bezradności,
bezsensu.

Budzę się z zaschniętymi łzami na policzkach.
Dumna.

Rozbita.

Boję się tego świata, tej cywilizacji i wszystkiego co ze sobą niesie.
Nie wiem dokąd zmierzamy i jak mam się w tym odnaleźć.

To już nawet nie jest kwestia czego ja chcę od życia.
Ani tego, że mój strach owija każdą dziedzinę mej egzystencji.

Czasami nie pamiętam.
Czasami zapominam.
Czasami zbyt przesadnie szukam.
I zapominam.
Gubię myśli, potem je odnajduję,
zaktualizowane zaczynają tworzyć spójną całość.

Zawsze jednak muszę do nich wracać,
pamiętając,
skąd przyszłam
i jak zaczęłam.

subconsciously connected

Kundera, Śmieszne miłości

On.
Doskonale wie, jak liczę się z jego zdaniem.
Nieświadomie wpływa na wiele moich decyzji.
Zbyt często sprawia, że otulam się płaszczem łez.
Jednocześnie jest mym oparciem w chwilach gdy nikt nie jest w stanie powiedzieć nic wartościowego.
Wreszcie,
ON
dodał mi skrzydeł po tak długim okresie pasywności.

Ojciec.

Uwaga,
nadchodzę w pełnym blasku, już po wakacjach. Pracowitych, kreatywnych wakacjach.

Rozgoryczenie uwalnia moje myśli, pozwala im, nieco frywolnie, płynąć w stronę upragnionego portu, gdzie ideały swobodnie dryfują niczym kra podczas wiosennych roztopów. Bez kompleksów, śmiało pokonuje wiążące je ograniczenia i wyzwala się, by wreszcie zniknąć pod działaniem naturalnej kolei losu.

Przeżyć życie w zgodzie ze swoimi ideałami, nawet za cenę nagości. Taki rodzaj nagości nie krępuje, wręcz przeciwnie. Jest to nagość w pełni wyzwolona z ograniczeń i sztucznych dodatków. Nagość nieujmująca, a wzbogacająca. Nagość powszechnie nieakceptowana, unikana. Jej swobodny byt wyzwala w pełni.

Przypominać sobie przeszłość, nosić ją zawsze przy sobie jest być może koniecznym warunkiem zachowania, jak to się mówi, integralności swojego ja. Po to, by owo ja nie zwęziło się, zachowało swoją objętość, należy podlewać wspomnienia niczym kwiaty w doniczce, i to podlewanie wymaga regularnych kontaktów ze świadkami przyszłości (...)


Kundera "Tożsamość"

weno,
spłyń na me ramiona,
pokonaj lęki tkwiące we mnie.
pozwól mi tworzyć,
pozwól mi znaleźć swój czas, swoje miejsce.

a perfekcjonizm dalej zrobi swoje.

 Milan Kundera "Powolność"

Perfekcjonizm
Indywidualizm
Idealizm

trzy cechy niszczące i budujące mój świat zarazem

 

another nightmare

so realistic

can't let go

zastanawiam się jak duża hipokryzją z mojej strony są oczekiwania wobec osób aby były aktywne, "głębokie", motywujące i niezwykłe, przy swojej, niewątpliwej niedoskonałości, pasywności i przeciętności?

czymże właściwie jest wyjątkowość?

dlaczego wszystko tak pięknie
i realistycznie brzmi w                     t  e  o  r  i  i
a tak przerażająco
trudne jest do wdrożenia w praktyce?

cóż za blokadę noszę w sobie
która nie pozwala mi realizować swoich myśli i pragnień?

jakie kroki uczynić?
jak się wyzwolić i zacząć odpowiadać w pełni za swoje działania
a nie pozostawać chorągiewką, która zgodnie z wiatrem sposobności toczy swoje życie?


skąd czerpać siłę i motywację?



gdy ja tak bardzo chcę poradzić sobie sama.